Kırmızı topuklu ayakkabılarımı çıkardım kutusundan
yılların biriktirdiği tozun kirin altında
pasparlak kırmızı derisi
hangi kaldırım taşında
hangi asfaltta yürüdüm
bir bir hatırladım.
Beyaz yakanın altında kirli vicdan
topuklu muydu seni yükselten
değişik bir hal gelmiş o masum surete
orada burada hangi patrona
karşı belli olmayan
bir kaç yalancı sırıtışın
oluşturduğu yalancı çizgiler.
ve altındakilere kustuğun öfkenin
meymenetsiz ifadeleri
çok normal bir insansın
baktığında dışarıdan
herkes gibi
çalışkan hırslı
makamı seven, yüksekleri seven
zihninin içinde de herkes gibiysen
tüm dünya koca bir akıl hastanesi
Fakat ben fark ettim delirdiğimi
akıl hastanesini ve içindeki tüm delileri
gökdelenlerde ,metrobüslerde,
çift şeritli yollarda ve köprülerde bırakarak
oturdum bir deniz kıyısına
hedefsiz, umarsız
parasız doğru
fakat kimin umurunda?
ayağımda deri ruganlar yok
bildiğin adi plastik sandaletler
arada bir yokluyorum zihnimi
delilik kırıntıları baki
fakat şimdi
o deli esintilerle
Zihnimi oluşama yönelten
başka biri var beynimde.
ve bir insan daha eksildi kurtlar sofrasından
kimbilir belki
bir orangutan
yaşar bu sayede
ve ben bir bahar günü
her şeyi bırakmak isteyen
o fakir şair gibi
havayı ve denizi
koklarım bedavaya.
Esindaş
0 yorum:
Yorum Gönder