Ne zaman oradan geçsem, kapının önünde oturuyor olurdu, yaz-kış, yağmur-çamur dinlemezdi. Üzerinde sarı çiçekli basma entarisiyle. Bir söylentiye göre, sabah evden çıkıp, bir daha hiç geri dönmeyen kocasını, bir diğerine göre oğlunu bekler dururmuş. hiç konuşmadım kendisiyle, hiç selam vermedim, gücendirmemek için belki, belki de incitmemek, çok hassastı besbelli. Bir gün o durdurdu beni adımla seslenerek, korktum, şaşırdım, garipsedim, durdum ve ona döndüm; "merak etme" dedi ve devam etti; " herşeyi bırakmalısın artık, tutunduğun dallar çoktan çürüdü, yapacakların bitti ve sevdiklerin gitti, geç bu kapıdan artık, diğer dünya üzerine kapanmadan". Bunca zamandır boş yere bekleyen ben miydim? Ağladım, ağladım,ağladım, ağladım ve kapıdan geçip yok oldum.
Esindaş
0 yorum:
Yorum Gönder