Her gün aynı saatte görürdüm onu, hiç aksatmazdı, üzerinde hep aynı kıyafetle, ayagında delik deşik ayakkabılar, fakat omuzları dik bir şekilde yürüyor olurdu. Bir gün karşılaşmayı hiç beklemediğim bir anda çıktı karşıma, ufak bir baş selamı verip gececek oldu, "durun, bir saniye" dedim ve devam ettim "kimseniz yok mu". Dik dik baktı gözlerime ve ekledi "köpeklerim yeter". Yeterdi elbet yetmez olur muydu hiç? Çevremdeki içi boş, dışı süslü insanları düşündüm "haklısınız" dedim başımı eğerek, nedense utandırdı beni bu cevap. Uzaklaştı yanımdan ardına bakmadan.
Esindaş
0 yorum:
Yorum Gönder